പക്വത പ്രായത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണെന്ന് കരുതുന്നുണ്ടോ? ഒരിക്കലും അല്ല.. വളർന്നു വരുമ്പോൾ സ്വന്തവും സമൂഹവും എങ്ങനെ നമ്മിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നോ അവിടെ ഉരുത്തിരിഞ്ഞു വരുന്നു നമ്മൾ എന്ന വ്യക്തി.. തീയിൽ ഇട്ടു ഉരുക്കി വാർത്തെടുക്കുന്ന സ്വർണ്ണം പോലെ അനുഭവങ്ങൾ ഓരോരുത്തരുടെയും വ്യക്തിത്വം, പക്വത, പാകത എന്നീ ഘടകങ്ങൾ വാർത്തെടുക്കുന്നു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടുപാടുകൾക്കിടയിലും ഒറ്റപ്പെടുന്ന ഒരാളുടെ സാഹചര്യം ആണ് അയാളെ കൂടുതൽ പരുവപ്പെടുത്തുന്നത്. പ്രശംസകൾ, അംഗീകാരങ്ങൾ ഒന്നും ലഭിക്കാതെ വരുമ്പോൾ, തന്റെ ആരെല്ലാമോ ആണെന്ന തോന്നലിൽ നിന്നും ഇവരൊക്കെ തനിക്ക് ആരാണെന്ന് മനസ്സിൽ ചോദ്യം ഉയർന്നു വരുന്ന ചില നിമിഷങ്ങളിൽ തനിക്കു താനേ ഉള്ളു എന്ന ബോധോദയത്തിൽ തെല്ലൊരു നോവോടെ ആ യാഥാർഥ്യത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്നു.. ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും ഉള്ളിൽ ജീവിത പാടവങ്ങളിൽ നിന്നും മുറിവേറ്റ ഒരു കുട്ടിയുണ്ട്... ഇന്ന് ഇത്രയും വലുതായിട്ടും ഒരു പ്രശ്നം നേരിടുമ്പോൾ അതിനെ ഭയത്തോടെ നോക്കിക്കണ്ടു പരിഭ്രാന്തിയോടെ മുറിയിൽ അടച്ചിട്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഇന്നും മനസ്സ് ആദ്യം ഓടി ചെന്നു നിൽക്കുക അന്ന് മുറിവേറ്റ ആ കുട്ടിയിൽ ആവും.. കയ്യിൽ നിന്നു വരുന്ന പാകപിഴവുകളെ അന്നേരം ഓർക്കില്ലെങ്കിലും പിന്നീട് അവിടെ കുറ്റബോധം ഉടലെടുക്കുന്നു.. തനിക്ക് സാക്ഷിയാകേണ്ടി വന്ന സംഭവ വികാസങ്ങളെ താൻ വീണ്ടും പുനഃസംപ്രേക്ഷണം ചെയ്ത് മറ്റുള്ളവരെ മുറിവേല്പിക്കേണ്ടി വരുന്നതിൽ ഉള്ള കുറ്റബോധം. ഇങ്ങനുള്ള വ്യക്തിത്വങ്ങൾക്ക്, തന്നെ കേൾക്കാൻ ഒരാൾ ഉണ്ടാവുക എന്നത് ചെറിയ കാര്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ? മാറ്റം അനിവാര്യമെന്നു മനസ്സിൽ ആയിരം തവണ വെമ്പൽ കൊള്ളുമ്പോഴും ഒരു തുടക്കം കിട്ടാതെ ഉഴറി മാറി നിൽക്കുന്നവർ ധാരാളം.. സ്വന്തം ആത്‍മവിശ്വാസത്തെ തല്ലിക്കെടുത്തിയ മുറിവുകൾ കനലെരിയുന്ന ചാരമായി ഉള്ളിൽ കിടക്കുമ്പോൾ ചുറ്റുമുള്ള സഹജീവികളോട് ഉള്ള വിശ്വാസവും സ്നേഹവും ആണ് അവിടെ അവർക്ക് നഷ്ടമാവുന്നത്. എന്നാൽ പതനത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്കു ചവിട്ടി താഴ്ത്തപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ അതിൽ നിന്നു ഓരോ പടിയായി ഉയർന്നു വരാൻ കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നീട് അത്തരം വ്യക്തിത്വങ്ങളെ മറികടക്കാൻ ഒരു ഭയത്തിനും ആവില്ല.. അനുഭവങ്ങളുടെയും അറിവിന്റെയും സമാഹരമായ അവരുടെ ജീവിതം അവരെ ഉയർന്ന വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ഉടമയാക്കി മാറ്റുന്നു.. അതിലേക്കു എത്തിപ്പിടിക്കാൻ ഇനിയും കടമ്പകൾ ധാരാളം.. തളർന്നു പോകുന്നെന്ന് മനസ്സ് പറയുമ്പോൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞ് നോക്കുക.. അന്ന് ബാല്യത്തിൽ ഒറ്റപെട്ട കുട്ടി നിങ്ങളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവും.. ഇത്രയും ദൂരം പിന്നിട്ടുവെന്ന് അന്ന് നമ്മൾ തിരിച്ചറിയും..!
